وقتی به بازار می روم و وارد دکان های خوراکه فروشی می شوم، انسانهای زیادی را داخل همین دکانها می بینم که مشغول خرید و فرمایش هستند.
یک کارتن خرمای اعلا
ترشی
جیلی بی
پنیر
عسل خالص
شیر
ماست
قیماق
چاکلت های ...
و غیره..........
بعد هم مرد و مردانه بسته های هزاری و پنجصدی را از جیب مبارک بیرون می کنند و نقداً قیمت تمام مواد خریداری شده را می پردازند.
در این حول و حوش کسانی را می بینی که چنین دکانهایی را از دور تماشا می کنند(به خود جرأت نمی دهند که داخل چنین دکانهایی شوند) و با چهره خاک آلود و چشمهای نا امید عبور می کنند و شاید در دل خود حسرت چه چیزهایی را که نمی خورند.
آدم وقتی چنین صحنه هایی را مشاهده می کند به یاد کلمات و جملاتی می افتد که در کتاب های دینی نوشته شده و یا از زبان علما و واعظان دین همیشه می شنوی، که گفته اند:
رمضان ماه خودسازی است، رمضان ماه رحمت و برکت است، رمضان ماه دستگیری فقراء توسط اغنیاء اند، رمضان فرصتی است برای با خبر شدن از حال گرسنه گان، رمضان ماه برابری و یک رنگی، رمضان ماه رهایی از خواسته های نفسانی و شناخت و معرفت الهی، رمضان بهار قرآن و هزاران اوصاف دیگر
و از سوی دیگر عملاً خود نمائی و تکبر و به رخ کشاندن دارایی و ثروت ثروتمندان را با خریداری های کذایی شان و حسرت و نا توانی فقرای این دین را می بینیم.
و از خود می پرسیم که آنچه در مواعظ و دستورات دینی آمده با آنچه عملاً در جوامع اسلامی مشاهده می کنیم چگونه قابل درک است؟
آیا آنچه در دین و آموزه های دینی در رابطه به فضیلت ماه مبارک رمضان آمده تنها به دوره رسالت پیامبر و خلافت خلفای راشدین بودند و بس؟
اسلام و آموزه های آن برای مسلمانان قرن بیست و یکم تفاخر است و تفرعن و به رخ کشاندن آنچه از این دنیا دارند؟
وقتی آدم به آنچه در جهان امروز مسلمانان می گذرد دقت داشته باشد متوجه می شود که ارزشهایی که بنیانگذاران این دین به وسیله آن دین را ترویج و توسعه دادند امروزه غریب و به فراموشی سپرده شده اند.
پس جا دارد که گفته شود رمضان قرن بیست ویک، رمضان یک رنگی و تعاون و با خبر شدن از حال گرسنه گان و برهنگان نیست، بلکه رمضانی است با سفره های رنگین یک جمع و سفره های خالی و تهی جمع دیگر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر